Totaal aantal pageviews

zaterdag 3 mei 2014

Dimitris geheim 5 Wat ik meeneem in mijn koffer













Bij het nalezen van mijn blogs over Dimitris geheim denk ik een parallel te zien met Ingvar Kamprad, de oprichter van Ikea. Ik realiseer me dat Dimitris in zijn restaurant Horiatiko veel Scandinavische gasten heeft. Zou dat toeval zijn?

Personeel is familie 
Ook Ingvar Kamprad schenkt, net als Dimitris, veel aandacht aan zijn personeel. Op een personeelsfeest van Ikea omarmde hij alle 1.000 aanwezige medewerkers om zijn gevoel van verbondenheid met hen uit te drukken.
Men werkt niet alleen bij Ikea, maar is fervent aanhanger van de visie van zijn verkondiger.
Geen stropdas, geen eigen kantoor, maar een platte organisatie. Dat geeft vorm aan de gelijkheid die Kamprad belangrijk vindt. Zo blijven communicatiekanalen volgens Kamprad kort, eenvoudig en natuurlijk. Ieder spreekt elkaar aan met je en jij en noemt elkaar bij de voornaam. Tutoyeren biedt volgens hem de mogelijkheid om waarden als openheid, verdraagzaamheid en saamhorigheid inhoud te geven.

Klanten zijn vrienden
Ikea-klanten lopen door de winkel en hebben het gevoel dat ze zich onder gelijkgezinden bevinden. In een familiaire en ongedwongen sfeer. Het personeel maakt een ontspannen indruk. Het familiegevoel lijkt wel overgesprongen op de klanten. En als beloning voor het harde werken van de klant, reken maar dat ik uit ervaring spreek met twee dochters die gestudeerd hebben en wel zes keer verhuisd zijn, is er bij de kassa (waar je met je familycard kan profiteren van voordelen) een hotdog of een soft ijsje.
Dit gevoel herken je in het restaurant van Dimitris en Stelios. Alle gasten worden op gelijke wijze gastvrij ontvangen. Aan elke gast wordt aan het einde van de avond, bij het vragen naar de rekening, hetzelfde dessert aangeboden door het huis. Dimitris en Stelios vertellen over hun gasten zonder te roddelen, zij vertellen om een brug te slaan tussen hun gasten en ervoor te zorgen dat zij elkaar beter leren kennen. Gasten lijken, omdat ze vrienden van de ‘familie’ zijn,  met elkaar verbonden. Dat levert mooie gesprekken en nieuwe vriendschappen.

Ik heb mijn koffer gepakt
In mijn koffer zit ‘ je geeft met je hart’ .
Met je hart geven is meer dan ‘wie niet kan delen kan ook niet vermenigvuldigen’. Het is niet weloverwogen kiezen wat je geeft en waarom je dat zou doen. Als je geeft uit je hart neem je jezelf niet als uitgangspunt, maar de ander.

Ik stop ook in mijn koffer: ‘eenieder op gelijke wijze onbevangen benaderen’  omdat ik daar de prachtigste effecten van heb gezien bij Dimitris en Stelios. Nieuwsgierig en zonder vooroordelen je gasten ontvangen. Het lijkt zo simpel, maar lukt me dat altijd?

“Dimitris heb je nog meer geheimen?”
“Ja nog één, maar als mijn vrouw dat hoort heb ik echt een stevig probleem. Wanneer ik de Lotto win koop ik onze voetbalclub en word ik President en zitten ze binnen twee jaar in de hoogste divisie!”.





vrijdag 2 mei 2014

Het geheim van Dimitris 4 personeel is familie














personeel is familie


“Stelios is mijn neef, de zoon van mijn broer, ik werk al jaren met hem samen; hij is als een zoon voor me. Het is een goede jongen, een harde werker, hij neemt zijn werk serieus. We hebben nooit problemen, houden van ons werk, houden van mensen en van voetbal!
Onze medewerkers zijn onze familie, we zorgen goed voor ze. Betalen een goed salaris en willen graag dat ze het naar hun zin hebben bij ons. Werken is ook plezier hebben in wat je doet en samen zorgen dat de gasten zich thuis voelen. Wij zijn geen bazen die opdrachten geven. Wij werken gewoon mee, wij zijn met z’n allen verantwoordelijk.
Onze medewerkers zijn heel zelfstandig en wanneer het een keertje wat later wordt piept niemand.

“Ken je het verhaal van Petrus?”
Ik schud mijn hoofd en Dimitris begint, met een glimlach op zijn gezicht, te vertellen.

“Petrus komt uit Roemenië, hij is nu 72 jaar en werkt alleen overdag omdat die hele lange dagen hem nu te zwaar worden.

“Op een dag, zo’n 18 jaar geleden, staat een man tafeltjes af te ruimen en rommel op ons terras op te ruimen. Ik vraag hem wie hij is en hij vertelt me dat hij geen werk heeft en op zoek is naar een baan. Ik zeg hem dat ons team voor het seizoen compleet is en dat ik echt geen werk voor hem heb.  Petrus kijkt me aan en zegt dat hij toch niets beters te doen heeft, dus blijft om me te helpen. Voor kost en inwoning kan Petrus blijven tot hij ander werk gevonden heeft. “
Dimitris neemt een slokje van zijn koffie en kijkt me met glimoogjes aan. “ Je wilt het niet geloven, maar diezelfde week heeft een van mijn obers een auto ongeluk en breekt beide benen. Vanaf dat moment is Petrus ook een familielid.
De laatste jaren aan het einde van het seizoen zegt Petrus me dat dit echt het laatste jaar was dat hij bij ons heeft gewerkt. Met nieuwjaar belt hij me dan om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen en deelt me dan mee dat hij in april weer komt”.

Morgen reizen we verder. De laatste avond bij Dimitris, Stelios en hun ‘familie’.  Samen Raki drinken, een stevige knuffel en een fles wijn mee om Horiatiko niet te vergeten.

Morgen vertel ik u Dimitris laatste geheim en vertel ik u wat ik van Dimitris geheimen heb meegenomen in mijn koffer. Ben heel benieuwd of er ook voor u iets tussen zit!
Laat u het me weten? mailto:vanzuylen@dzmaatschap.nl of een reactie op onze blogpagina?

donderdag 1 mei 2014

Het geheim van Dimitris 3 gasten zijn vrienden














Het waait vandaag behoorlijk, maar de zon zorgt voor een behaaglijke warmte.
Rond elf uur ga ik, volgens afspraak,  koffie drinken bij Dimitris .
Bij het restaurant staat Petrus op, die met zijn 72 jaar de oudste medewerker is, om me te begroeten met een handkus. (Morgen meer over deze bijzondere medewerker! )

Bij een lekker kopje koffie op het terras begint Dimitris te vertellen over zijn bedrijf, familie, vrienden, hobby’s en het leven op Kreta.

“Gasten zijn vrienden; je geeft met je hart en dan ontvang je ook met je hart. Vrienden geef je een hand of omarm je. Ik kijk iedere gast, in ieder  geval bij aankomst en vertrek, in de ogen. Elkaar aankijken kan een uitnodiging zijn verder te praten”.

“Natuurlijk kom je bij ons om te eten, maar je hier thuis voelen en mensen kunnen ontmoeten is minstens net zo belangrijk. Hier ontstaan vriendschappen en dan is het fijn dat je daarbij ook lekker kunt eten en drinken”, grijnst Dimitris.

Ook via faceboek houden Dimitris en Stelios contact met gasten. Even vragen hoe de reis was of hoe een operatie verlopen is. Dimitris vertelt dat het hem goed gedaan had zoveel berichtjes en mailtjes  te ontvangen van gasten toen hij een paar jaar geleden ziek was.

“Maar Dimitris”, vraag ik hem “hoe houd je dat vol, elke dag zeven maanden lang zoveel mensen zien, ze enthousiast ontvangen en met ze praten?”. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt: “ ik houd van mensen, ik ben blij dat ik kennis mag maken met zoveel verschillende mensen. Al die mensen hebben andere verhalen, zij leven ergens anders en daar ben ik gewoon nieuwsgierig naar”.

Het terras begint vol te lopen. Lunchgasten? Nee, vrienden die Dimitris samen met Petrus allemaal enthousiast ontvangt. “Sorry” zegt hij tegen me, “zou nog wel uren willen praten. Kom anders morgen weer op de koffie!”.

woensdag 30 april 2014

Het geheim van Dimitris 2; de eerste kennismaking

Restaurant Horiatiko












Het geheim van Dimitris; de eerste kennismaking

Op ons terras zit ik in het zonnetje na te denken over de vragen die ik Dimitris deze week ga stellen.  In gedachten ga ik terug naar vorig voorjaar; onze eerste kennismaking met hem en zijn restaurant.

Vanuit ons vakantieadres wandelen we richting de restaurants in de buurt. De eigenaar van het eerste restaurant nodigt ons vriendelijk uit om bij hem zijn Griekse gerechten te komen proeven. In zijn grote restaurant en ook op het terras is geen gast te ontdekken. “We kijken nog even verder”, laten we hem weten.
Het nabijgelegen restaurant, Horiatiko, is druk bezocht. Zowel binnen als ook buiten vele gasten. Vreemd denk ik, maar laten we daar maar eens kijken of er nog een tafeltje vrij is.

Een lachende man komt op ons afgelopen, geeft ons een hand, stelt zich voor als Dimitris en vraagt of we deze avond zijn gast willen zijn. Ook zijn neef Stelios komt zich even voorstellen en vraagt wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we logeren. Er wordt in de gezellige drukte snel een tafeltje voor ons geregeld, Dimitris komt de kaart brengen en vertelt ons dat zijn vrouw, die in de keuken van het restaurant de scepter zwaait, een geweldige kokkin is.
De drankjes worden geserveerd en bij het opnemen van de bestelling neemt Dimitris de tijd even wat extra informatie te geven over de gerechten en te informeren naar onze speciale wensen.
Tijdens het eten komt Dimitris met een glimlach op zijn gezicht nog even een biertje en wijntje brengen. “Van mij, fijn dat jullie mijn gast zijn”.

Wij kijken onze ogen uit; elke gast die binnen komt of weg gaat krijgt een hand, een kus of een omhelzing. Er lijkt ruimschoots de tijd om met iedereen even een praatje te maken, ondanks de vele gasten in het restaurant.
Ook valt het ons op dat veel gasten elkaar begroeten met een hand, een kus, omhelzing.

Het eten smaakt lekker, we genieten van een genoeglijke avond en vragen om de rekening. De rekening komt vergezeld van een dessert en een karafje Raki.

De buurman aan de tafel naast ons heft zijn glas Raki en brengt een toast uit. Dimitris stelt ons aan hem en zijn vrouw voor en laat ons met z’n vieren in gesprek achter. 
Die avond hebben we nog lang zitten praten met onze Engelse ‘buren’ die op Kreta hun huis hebben en bij de aankoop van dat huis ook per ongeluk beschikken over een prachtige olijfboomgaard.

Die week eten we iedere avond bij Dimitris en Stelios, elke avond is een feestje. Je welkom voelen, gezien worden, lekker eten en kennis maken met gasten, vrienden en familie.

Toen we deze week weer voor het eerst naar het restaurant liepen vroegen we ons af of hij ons nog zou herkennen.
We lopen het trapje op bij zijn restaurant en daar is hij. Komt op ons af, een hand, een omhelzing en hij vraagt ons….”nog steeds fan van Vitesse”?

Morgen heb ik met Dimitris afgesproken bij hem een kopje koffie te komen drinken en ik ga hem zeker ook vragen: “Dimitris, wat is je geheim”?



dinsdag 29 april 2014

Het geheim van Dimitris


Ik hoor u al zeggen ‘niets beters te doen tijdens je vakantie dan bloggen?’

Vreemd dat het na een paar dagen vakantie, rust, schoonheid en warmte lijkt alsof je beter ziet, ruikt en hoort.
En dat je de vraagstukken waar je dagelijks mee bezig bent in je werk in een ander perspectief ziet of denkt te zien.

Gisteren wandelden we een stevig eind; een route met veel stijgen en gelukkig daarna ook weer veel dalen. Halverwege de tocht zochten we een plekje om te lunchen. In het dorpje Stalos zagen we een kleine taverne met wat tafels en stoelen op straat. ‘Ja hoor’ verzekerde de gastheer ‘hier kan je ook eten’ en hij bracht ons de kaart. De kaart bevatte meerdere gerechten, echter deze dag was de keuze beperkt tot twee. Laten we die nemen zeiden we en leunden glimlachend achterover. De jongeman ging aan het werk, we hoorden het sissen van de grill, het rammelen van pannen en langzaam bereikten ons heerlijke geuren. Met een stralend gezicht kwam hij ons de gerechten serveren, we hebben genoten van pure smaken en het prachtige uitzicht.

Elke avond eten we bij Dimitris en Stelios, eigenaren van het restaurant Horiatiko. In het dorpje liggen twee restaurants naast elkaar en het vreemde is dat het ene restaurant geen gasten heeft en het andere restaurant elke avond vol is. Toen wij vorig jaar moesten kiezen waar we zouden gaan eten hebben we zekerheidshalve maar gekozen voor het druk bezochte restaurant Horiatiko. Wij vroegen ons wel of waarom er zo’n enorm verschil zat in het aantal gasten.
Vorig jaar hebben we bijna elke avond bij Dimitris en Stelios Kastrinakis gegeten en ook deze week eten we elke avond bij Horiatiko. Het geheim denken we inmiddels te kennen en wij genieten er enorm van.
In de komende blogs vertel ik u wat het geheim van Dimitris is,   ik ga hem deze week daarvoor speciaal interviewen bij een heerlijk kopje koffie. Het blijft immers vakantie. 

Hartelijke groet vanuit Kreta,

Charlotte van Zuylen

maandag 28 april 2014

Training? Zonde van je geld, inspanning en motivatie!


Heeft trainen wel zin?

Een trainingsavond ontwikkelingsgericht werken? Teambuilding, communicatie, klantgerichtheid?
Prachtige avonden, heel enthousiaste medewerkers, maar toch zeggen we steeds: als je er verder niets mee doet, gooi het geld dan maar in het dichtstbijzijnde kanaal.
Trainingen, cursussen, opleiden, het heeft alleen maar zin wanneer je het leerproces continueert in de praktijk.

Hoe dan?

Door opdrachten in de praktijk, collegiale ondersteuning bij het leren, door de coach of leidinggevende of collega die vragen stelt en helpt bij het reflecteren….
Een deel van die vervolgstappen verwerken wij in onze opleidingen en trainingen, een ander deel pakt de organisatie zelf op.
Want het is natuurlijk niet zo dat de leidinggevende de medewerkers een opleiding of cursus laat doen en zelf vanaf de buitenkant toekijkt.
Maar ook daarbij bieden we onze expertise aan; onze praktijkopdrachten ‘coachen op de werkvloer’ onder onze persoonlijke begeleiding zijn hiervoor uitermate geschikt.

Een reactie van een locatiemanager:
Vanmorgen coaching on the job gehad door Marianne, wat een eyeopener!!
……….
Het wordt nog een heel leerproces om de kunst van het open vragen stellen goed te gaan beheersen.
Ik heb erg veel gehad aan de feedback en positieve ondersteuning van Marianne, echt geweldig.
Van mij mag ze elke maand wel langskomen om dit samen te oefenen.

Ik heb deze sessie echt ervaren als een verrijking voor mezelf, maar ook voor het team. Als ik de kunst van het open vragen stellen machtig ben, zullen zij veel meer gaan nadenken en de diepte in gaan. Waardoor de visie en het pedagogisch handelen meer wordt uitgediept en toegepast op de werkvloer.
Navraag bij mijn pm-ers gaf aan dat ze het als zeer positief en leerzaam hebben ervaren……………

Reactie van een cursist:"Charlotte heb je nog wat hulpzinnen om interveniëren te oefenen? Wat is het toch lastig om goede proces interventies te plegen. Hoe zorgen we ervoor dat we ons oordeel uitstellen en gewoon echt nieuwsgierig zijn naar de motieven van de ander....."

Train de trainer

Een andere manier om kennis en vaardigheden vast te houden en te borgen in organisaties is het opleiden van talentvolle medewerkers tot interne trainer/workshopleider.

Zo leiden we medewerkers op tot trainers van eigen ambassadeurs van organisaties of tot workshopleiders Ontwikkelingsgericht werken met Z’evenZien.

Ook voor de gastouderopvang


Workshops voor gastouders

Wij ontwikkelen inspirerende workshops rondom ontwikkelingsgericht werken en gebruiken hiervoor de heldere en zeer toepasbare werkwijze van Z’evenZien (www.zevenzien.nl).
Z'evenZien hebben wij ontwikkeld in opdracht van Junis kinderopvang en bewijst landelijk al enkele jaren zijn bijzondere effectiviteit. 

Wat zou u uw gastouders willen aanbieden? Mogen we met u meedenken? 

Train de trainer Ontwikkelingsgericht werken

Het is mooi wanneer gastouders door ons getraind worden, nog mooier natuurlijk wanneer u die kennis zelf in huis heeft om workshops te geven. Daarom trainen wij (bemiddelings)medewerkers opdat talenten optimaal worden in gezet en kennis en vaardigheden niet alleen worden behouden voor de organisatie, maar zich steeds verder ontwikkelen.

Bel of mail ons gerust voor meer informatie.
Charlotte van Zuylen   06 53704788
Marianne van Duuren  06 22495894
info@dzmaatschap.nl

Z’evenZien in het kort

ZevenZien:
  • is een methode voor ontwikkelingsgericht werken, geen programma
  • gaat uit van de competenties uit de diverse Pedagogisch Kaders 
  • nodigt uit om er meteen de volgende dag al mee aan de slag te gaan
  • kan in ieder pedagogisch beleid worden gebruikt, want de eigen visie geeft vorm aan Z’evenZien en niet andersom!
  • is gratis te downloaden www.zevenzien.nl

Trainingen, cursussen, workshops zinvol? Jazeker, maar dan wel borging van  kennis en vaardigheden in het dagelijks handelen.


Marianne van Duuren
Charlotte van Zuylen






zondag 13 april 2014

Tips voor een boeiend, zinvol, effectief..... teamoverleg

Ongedeelde aandacht voor ieder welgekozen agendapunt werpt het meeste vruchten af.

Wanneer je medewerkers (en jezelf) opzien tegen het komende teamoverleg, wanneer je niet weet hoe je alle agendapunten in die twee uur moet zien te krijgen, dan hebben we hier een paar tips.
Waarbij ons uitgangspunt is dat we beter een paar onderdelen goed en uitputtend behandelen, dan dat we veel onderdelen afraffelen. Dat betekent derhalve keuzes maken.

'Een zinvol teamoverleg’ in zeven tips
Tip 1: (open-deur) Doe vooral alleen zinnige dingen. Ga met elkaar in gesprek over datgene wat jullie willen bereiken of over het waarom van zaken. Bereid besluitvorming voor of laat je informeren opdat je een goed besluit kunt nemen.
Ofwel: lees geen mededelingen voor of zaken die iedereen via een memo toch al tot zich heeft kunnen nemen. Herhaal geen zaken van de vorige keren, want als dat nodig zou zijn, dan heb je de vorige keer wat laten liggen. 

Tip 2: Wees vooral duidelijk wat het doel is van ieder agenda punt. Geef dat al duidelijk aan in de agenda die je natuurlijk tijdig verspreid. Gaat het om een besluit, of de voorbereiding daarvan, gaat het om mensen te informeren of kennismaking met een nieuw thema? Willen we reflecteren of evalueren? Op die manier kunnen de deelnemers zich beter voorbereiden.

Tip 3: Laat het vooral over het vak gaan. Iedereen wordt geïnspireerd wanneer hij of zij over zijn eigen vak en vanuit zijn of haar eigen professionaliteit kan praten. 

Tip 4: Varieer in werkmethodes. Vertel een verhaal, doe een spel, een quiz, maak met zijn allen een 'tv-commercial' als samenvatting van een zo juist ingenomen standpunt. Houd interviews of laat interviews houden, laat een video opname zien die het onderwerp illustreert of juist veel vragen oproept.

Tip 5: Maak geen notulen, en zo kort mogelijke afsprakenlijstjes. Check die vooraf en ga die vooral niet meer in je teamoverleg herhalen.


Tip 6: Laat de medewerkers vooral hun eigen inhoudelijke onderwerpen voorbereiden, het is hun overleg en daardoor zullen zij zich tenslotte ook nog meer verantwoordelijk voelen.

Tip 7: Bespreek eens in de zoveel tijd 'het waarom' van dit overleg, bespreek ieders verantwoordelijkheid hierin en hun inbreng, reflecteer op de resultaten en effecten van je overleg. Kijk hoe het nog beter kan. Doe dat vooral ook wanneer weer nieuwe medewerkers (ook al zijn ze van dezelfde organisatie) je team zijn komen versterken.

Vragen of opmerkingen? Dan weten jullie vast ons te bereiken (info@dzmaatschap.nl) of geef je input via het reactie formulier!

donderdag 13 maart 2014

Ben je het afvoerputje?

Wat een vreemde titel! Ik heb er lang over nagedacht, maar kan niet zo gauw een andere metafoor bedenken die zo treffend is.

Hoe vaak komt het voor dat een medewerker even bij je langs komt en vraagt om je aandacht? Regelmatig vermoed ik.
Hoe vaak komt het voor dat die medewerker haar ellende even uit wil storten, haar gram wil halen, haar hart komt luchten?
Ook met regelmaat als we de managers geloven die we coachen en opleiden.

Mag ik eens een voorbeeld uit de praktijk voorleggen?

Een manager laat in onze opleidingsgroep een video zien van een gesprek dat ze laatst voerde. Het gesprek was niet gepland, maar haar camera stond klaar, dus op het moment dat haar medewerker aanklopte met de vraag ‘heb je even tijd’, heeft zij, in overleg met de medewerker, de camera aangezet.
We zien een luisterende manager, zij knikt, humt en beaamt. ‘He wat vervelend voor je’, horen we haar zeggen en vervolgens ‘kan ik wat voor je doen’?.  We horen de medewerker die vertelt over de problemen die ze heeft met de veranderingen van rooster, dat collega’s niet erg begripvol zijn voor haar situatie, dat ze van thuis uit ook al geen medewerking heeft. Haar partner heeft daarnaast ook nog ontslag gekregen, waardoor het thuis wel allemaal erg op haar neerkomt. Kortom het is echt een hele bak ellende.
Na een monoloog van een kwartier stapt de medewerker op. ‘Fijn dank je wel, ik begrijp dat jij er toch niets mee kunt, maar het is wel lekker om even zo je verhaal kwijt te kunnen’.
De manager blijft wat verward achter, maar is blij dat ze wat heeft kunnen betekenen.

Wat wilde je met dit gesprek? vragen we de manager. De manager antwoordt dat dat toch duidelijk was? Zij wilde een luisterend oor zijn en vindt dat een belangrijke rol voor een manager en daarnaast vindt ze het zo onbeleefd om de medewerker te onderbreken, dus daarom duurde het wel even. En kennelijk heeft het geholpen want de medewerker is opgelucht de deur uitgelopen.
Nu leggen we even de relatie met de titel, klinkt het niet of je als prullenbak voor je medewerker bent gebruikt? Of misschien zelfs als afvoerputje?

In de gezamenlijke analyse wordt duidelijk dat dit een veel effectiever gesprek had kunnen zijn. Effectiever wanneer de manager haar rol als leidinggevende beter had ingenomen, heldere vragen had gesteld en zich als coach en leidinggevende opgesteld en niet als afvoerputje.


Ons (e-)boek dat binnenkort verschijnt over effectieve gespreksvoering geeft heldere voorbeelden, tips en suggesties.