Totaal aantal pageviews

zaterdag 3 mei 2014

Dimitris geheim 5 Wat ik meeneem in mijn koffer













Bij het nalezen van mijn blogs over Dimitris geheim denk ik een parallel te zien met Ingvar Kamprad, de oprichter van Ikea. Ik realiseer me dat Dimitris in zijn restaurant Horiatiko veel Scandinavische gasten heeft. Zou dat toeval zijn?

Personeel is familie 
Ook Ingvar Kamprad schenkt, net als Dimitris, veel aandacht aan zijn personeel. Op een personeelsfeest van Ikea omarmde hij alle 1.000 aanwezige medewerkers om zijn gevoel van verbondenheid met hen uit te drukken.
Men werkt niet alleen bij Ikea, maar is fervent aanhanger van de visie van zijn verkondiger.
Geen stropdas, geen eigen kantoor, maar een platte organisatie. Dat geeft vorm aan de gelijkheid die Kamprad belangrijk vindt. Zo blijven communicatiekanalen volgens Kamprad kort, eenvoudig en natuurlijk. Ieder spreekt elkaar aan met je en jij en noemt elkaar bij de voornaam. Tutoyeren biedt volgens hem de mogelijkheid om waarden als openheid, verdraagzaamheid en saamhorigheid inhoud te geven.

Klanten zijn vrienden
Ikea-klanten lopen door de winkel en hebben het gevoel dat ze zich onder gelijkgezinden bevinden. In een familiaire en ongedwongen sfeer. Het personeel maakt een ontspannen indruk. Het familiegevoel lijkt wel overgesprongen op de klanten. En als beloning voor het harde werken van de klant, reken maar dat ik uit ervaring spreek met twee dochters die gestudeerd hebben en wel zes keer verhuisd zijn, is er bij de kassa (waar je met je familycard kan profiteren van voordelen) een hotdog of een soft ijsje.
Dit gevoel herken je in het restaurant van Dimitris en Stelios. Alle gasten worden op gelijke wijze gastvrij ontvangen. Aan elke gast wordt aan het einde van de avond, bij het vragen naar de rekening, hetzelfde dessert aangeboden door het huis. Dimitris en Stelios vertellen over hun gasten zonder te roddelen, zij vertellen om een brug te slaan tussen hun gasten en ervoor te zorgen dat zij elkaar beter leren kennen. Gasten lijken, omdat ze vrienden van de ‘familie’ zijn,  met elkaar verbonden. Dat levert mooie gesprekken en nieuwe vriendschappen.

Ik heb mijn koffer gepakt
In mijn koffer zit ‘ je geeft met je hart’ .
Met je hart geven is meer dan ‘wie niet kan delen kan ook niet vermenigvuldigen’. Het is niet weloverwogen kiezen wat je geeft en waarom je dat zou doen. Als je geeft uit je hart neem je jezelf niet als uitgangspunt, maar de ander.

Ik stop ook in mijn koffer: ‘eenieder op gelijke wijze onbevangen benaderen’  omdat ik daar de prachtigste effecten van heb gezien bij Dimitris en Stelios. Nieuwsgierig en zonder vooroordelen je gasten ontvangen. Het lijkt zo simpel, maar lukt me dat altijd?

“Dimitris heb je nog meer geheimen?”
“Ja nog één, maar als mijn vrouw dat hoort heb ik echt een stevig probleem. Wanneer ik de Lotto win koop ik onze voetbalclub en word ik President en zitten ze binnen twee jaar in de hoogste divisie!”.





vrijdag 2 mei 2014

Het geheim van Dimitris 4 personeel is familie














personeel is familie


“Stelios is mijn neef, de zoon van mijn broer, ik werk al jaren met hem samen; hij is als een zoon voor me. Het is een goede jongen, een harde werker, hij neemt zijn werk serieus. We hebben nooit problemen, houden van ons werk, houden van mensen en van voetbal!
Onze medewerkers zijn onze familie, we zorgen goed voor ze. Betalen een goed salaris en willen graag dat ze het naar hun zin hebben bij ons. Werken is ook plezier hebben in wat je doet en samen zorgen dat de gasten zich thuis voelen. Wij zijn geen bazen die opdrachten geven. Wij werken gewoon mee, wij zijn met z’n allen verantwoordelijk.
Onze medewerkers zijn heel zelfstandig en wanneer het een keertje wat later wordt piept niemand.

“Ken je het verhaal van Petrus?”
Ik schud mijn hoofd en Dimitris begint, met een glimlach op zijn gezicht, te vertellen.

“Petrus komt uit Roemenië, hij is nu 72 jaar en werkt alleen overdag omdat die hele lange dagen hem nu te zwaar worden.

“Op een dag, zo’n 18 jaar geleden, staat een man tafeltjes af te ruimen en rommel op ons terras op te ruimen. Ik vraag hem wie hij is en hij vertelt me dat hij geen werk heeft en op zoek is naar een baan. Ik zeg hem dat ons team voor het seizoen compleet is en dat ik echt geen werk voor hem heb.  Petrus kijkt me aan en zegt dat hij toch niets beters te doen heeft, dus blijft om me te helpen. Voor kost en inwoning kan Petrus blijven tot hij ander werk gevonden heeft. “
Dimitris neemt een slokje van zijn koffie en kijkt me met glimoogjes aan. “ Je wilt het niet geloven, maar diezelfde week heeft een van mijn obers een auto ongeluk en breekt beide benen. Vanaf dat moment is Petrus ook een familielid.
De laatste jaren aan het einde van het seizoen zegt Petrus me dat dit echt het laatste jaar was dat hij bij ons heeft gewerkt. Met nieuwjaar belt hij me dan om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen en deelt me dan mee dat hij in april weer komt”.

Morgen reizen we verder. De laatste avond bij Dimitris, Stelios en hun ‘familie’.  Samen Raki drinken, een stevige knuffel en een fles wijn mee om Horiatiko niet te vergeten.

Morgen vertel ik u Dimitris laatste geheim en vertel ik u wat ik van Dimitris geheimen heb meegenomen in mijn koffer. Ben heel benieuwd of er ook voor u iets tussen zit!
Laat u het me weten? mailto:vanzuylen@dzmaatschap.nl of een reactie op onze blogpagina?

donderdag 1 mei 2014

Het geheim van Dimitris 3 gasten zijn vrienden














Het waait vandaag behoorlijk, maar de zon zorgt voor een behaaglijke warmte.
Rond elf uur ga ik, volgens afspraak,  koffie drinken bij Dimitris .
Bij het restaurant staat Petrus op, die met zijn 72 jaar de oudste medewerker is, om me te begroeten met een handkus. (Morgen meer over deze bijzondere medewerker! )

Bij een lekker kopje koffie op het terras begint Dimitris te vertellen over zijn bedrijf, familie, vrienden, hobby’s en het leven op Kreta.

“Gasten zijn vrienden; je geeft met je hart en dan ontvang je ook met je hart. Vrienden geef je een hand of omarm je. Ik kijk iedere gast, in ieder  geval bij aankomst en vertrek, in de ogen. Elkaar aankijken kan een uitnodiging zijn verder te praten”.

“Natuurlijk kom je bij ons om te eten, maar je hier thuis voelen en mensen kunnen ontmoeten is minstens net zo belangrijk. Hier ontstaan vriendschappen en dan is het fijn dat je daarbij ook lekker kunt eten en drinken”, grijnst Dimitris.

Ook via faceboek houden Dimitris en Stelios contact met gasten. Even vragen hoe de reis was of hoe een operatie verlopen is. Dimitris vertelt dat het hem goed gedaan had zoveel berichtjes en mailtjes  te ontvangen van gasten toen hij een paar jaar geleden ziek was.

“Maar Dimitris”, vraag ik hem “hoe houd je dat vol, elke dag zeven maanden lang zoveel mensen zien, ze enthousiast ontvangen en met ze praten?”. Hij kijkt me verbaasd aan en zegt: “ ik houd van mensen, ik ben blij dat ik kennis mag maken met zoveel verschillende mensen. Al die mensen hebben andere verhalen, zij leven ergens anders en daar ben ik gewoon nieuwsgierig naar”.

Het terras begint vol te lopen. Lunchgasten? Nee, vrienden die Dimitris samen met Petrus allemaal enthousiast ontvangt. “Sorry” zegt hij tegen me, “zou nog wel uren willen praten. Kom anders morgen weer op de koffie!”.